Mijn allereerste liefde

Nu vergane glorie,
toen mijn alles! 

De eerste mobiele telefoon die ik op m’n elfde kreeg, een Nokia 5110, voelde toen al als m’n eerste auto.  Het gevoel van onafhankelijkheid, totale bereikbaarheid en misschien nog wel belangrijker; hoe zagen mijn 11 jarige vrienden me nu? Met zo’n statusverhogend object moest ik wel dagenlang in het middelpunt staan. Ik kon niet wachten tot ik de, jaloerse, blik in hun ogen zag. En dan die vragende gezichten, openvallende monden en ogen die bijna uit hun oogkassen rolden bij het zien van dat prachtig donderblauwe, slanke maar designvolle toestel. Daar keek ik al naar uit, nog voordat ik het uit de verpakking had gehaald.

De accu die los in de doos lag, verpakt in fluweelzacht bubbeltjesfolie, lachte me tegemoet op een manier van: Zo, ik ga jouw leven makkelijker maken, het enige dat je hoeft te doen is me met een klik in m’n andere deel laten glijden. Die klik, weergalmt nu nog door mijn gedachten als de dag van gisteren, klonk als een degelijke, zware en onverwoestbare kluisdeur van een oude bank.

Bij het indrukken van de aan/uit knop voelde ik de energie door het toestel gieren. Het display lichte op alsof de hemelpoort voor me openging en een nachtegaal maakte de beleving compleet met een paradijselijk getjilp dat leek te zeggen; “Welkom in jouw nieuwe wereld”.