Daar tril ik weer, zonder enige duidelijkheid waarom ik nu eigenlijk tril, maar het gebeurt. Iedere morgen rond datzelfde tijdstip. Trillen, trillen, trillen en dat muziekje erbij. Maar nooit, echt nooit, krijg ik eens de tijd om mijn getril af te maken. En dan heb ik het nog niet gehad over die muziek bij dat getril. Lekker nummer, maar vraag me niet hoe het klinkt na tien seconden, want zover ben ik nog nooit gekomen. Nee, tegen die tijd zitten jouw vettige vingers weer op mijn display te drukken. Ja, ja, ja… ik zorg er wel voor dat jij je ogen weer lekker dicht kunt doen, dan stel ik je wekker opnieuw in. Ja, wel graag even hier, nee daar, juist daaaarrrr ongeveer drukken… Zo ja. Nu ben ik weer stil, de komende minuut althans, en kijk ik naar jou terwijl je in je warme bed ligt en ik hier op dat saaie en vooral ijskoude nachtkastje. En me niet toevallig een keertje vragen of ik er bij wil komen liggen, nee dat is te veel van het goede. Ik merk alweer dat ik genoegen moet nemen met dat koude hout en troosteloze uitzicht over jouw verre van gekuiste slaapkamer.Nu nog een paar tellen en dan, ja, ja, bijna…trrrrrrrrr, trrrrrrr, trrrrrrrr, trrrrrr. SNOOZE. Nee, nee, alsjeblieft niet alweer datzelfde ‘liedje’?! Nu is het echt tijd om je nest uit te rollen, zodat ik weer in je warme broekzak kan vertoeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten